‘Zen op de camping’ Deel 1

Schrijfinspiratie. Op de meest onhandige momenten spoken er woorden, zinnen, ja hele lappen tekst door mijn hoofd. Tijdens een wandeling, onder de douche… Nooit heb ik pen en papier bij de hand op zo’n moment en zo laat ik de inspiratie vaak weer wegebben. En als ik er later wel voor ga zitten, met pen en papier of achter de laptop, dan komt er niets. Of het wordt een gekunsteld verhaal, het stroomt niet, het leest niet lekker. “Nou ja, laat maar weer”, denk ik dan.

Gisteravond, het was rond 23.00 uur toen ik m’n bed in stapte. Woorden, zinnen, lappen tekst, alsof ik een verhaal aan het vertellen was, maar aan wie? Ik besloot naar beneden te lopen, de laptop op te starten en met slaperige ogen, zonder de woorden op het beeldscherm nog te kunnen lezen, rolt er een lap tekst als een soort drieluik uit mijn digitale pen. Hierbij deel ik het eerste deel met je:

Deel 1: ‘Zen op de camping’

Elk jaar is het weer een klus; een vakantie uitzoeken die past bij ons alle drie. Een vakantie waarin we kunnen opspannen, opladen, plezier hebben. Rekening houdend met in ieder geval 2 HSP’ers in het gezin; zoonlief en ik. En een man die misschien niet zozeer hooggevoelig is, maar een beetje rust ook erg kan waarderen.

Elk jaar ga ik mee in het vakantieritme van het gezin. De eerste dagen gaan prima, ik doe met alles mee, stuur manlief uit fietsen en wij vermaken ons wel. Nee, ik hoef niet alleen te gaan wandelen. Gaan jullie zwemmen? Leuk, ik ga mee!

Ik start aan de vakantie met mijn eigen eetpatroon; intermittant fasting, gewoon, omdat ik daar goed op draai. Maar ja, het gezin ontbijt elke ochtend en na een paar dagen vind ik het toch wel heel erg ongezellig om niet mee te doen. Dus start ik de dagen vervolgens ook met een ontbijt. We eten afgebakken broodjes; ik eet nooit brood, maar vind t wel heel erg lekker, dus ik doe mee!

Ik doe aan alles mee, maak praatjes, organiseer marshmallows en brooddeeg voor het kampvuur en duik vol in het campingleven. En dan komt er dat punt, dat punt dat ik me realiseer dat ik me moe voel, overprikkeld, loom, beetje verdrietig. Het campingleven is super gezellig, maar ik voel me niet meer blij.

“Ga lekker een stuk wandelen vandaag”, oppert manlief. Maar ik kom haast niet weg, heb het gevoel dat ik overal bij moet zijn, het ook moet meemaken. Maar goed, ik laat me toch enigszins gewillig op pad sturen. Rugzak om, lange route uitgezocht, en aan de wandel. En dan, tijdens die wandeling, kom ik weer tot mijzelf, ik kom weer in mijn eigen trilling, mijn eigen frequentie, ik kom weer thuis, thuis bij mijzelf!

Na jaren campingleven herken ik het patroon inmiddels. “Deze keer ga ik het anders doen”, heb ik al vaak bedacht. En dit jaar lukte dat uitstekend! Met een beetje discipline weliswaar… Elke ochtend werd ik om 6 uur wakker. Geen wekker hoor, het ging vanzelf. Dan is het de discipline die nodig is om er vervolgens iets mee te doen natuurlijk. Niet omdraaien en lekker verder dutten, nee, aan de bak.

Dus elke ochtend glipte ik stilletjes uit bed (wat nog niet zo eenvoudig is in een binnentent van een vouwwagen…). Rits open, broek en shirt aan en een vest voor de kou op de vroege ochtend, voorzichtig de rits van de buitentent open, en dan… genieten van een prachtig uitzicht op bos en weiland terwijl de camping nog in een serene stilte gehuld is (op wat snurkgeluiden na…).

Elke ochtend streek ik neer op de campingstoel naast de vouwwagen, sloot mijn ogen en zakte in een fijne diepe meditatie. Elke ochtend startend met gewoon maar een telmeditatie; 100 ademhalingen tellen, om vervolgens te gaan voelen in mijn lijf; wat is er dat aandacht nodig heeft, en wat heeft het dan nodig? Hiervandaan ga ik als vanzelf over op het werken volgens de principes van Ho’oponopono, zo’n helende techniek! En dan verder, dieper de stilte in. Rust.

Na een tijdje, kom ik als vanzelf terug in dagbewustzijn, in het hier en nu. Ik rek mezelf even lekker uit en constateer dat er 45 minuten zijn verstreken en dat ik aardig ben afgekoeld. Tijd om nog even terug in bed te kruipen en op te warmen. Voldoende tijd voor nog een dutje om vervolgens rond 8 uur met het gezin op te staan. Heerlijk opgeladen en in mijn eigen frequentie, thuis en dicht bij mijzelf. Zen, op de camping.

Lees ook het tweede deel van mijn belevenissen op de camping, met de titel ‘Aan het werk?!’