Wie ben ik?

Het is een vraag waar ik een boek over schreef, maar waarop ik het antwoord zelf niet zomaar paraat heb. De vraag ‘Wie ben ik?’ beschouw ik inmiddels als een werkwoord, een dagelijks terugkerende, persoonlijk verrijkende, zelfonderzoeksvraag.

Misschien kan ik de vraag wie ik bén hier niet goed beantwoorden, maar ik vertel graag iets over wat ik doe en heb gedaan in mijn leven, welke keuzes ik heb gemaakt en welke rollen ik heb aangenomen.

Mijn naam is Esther van der Poel, ik ben geboren in 1977 en woon samen met Ron. In 2011 is onze zoon geboren en in 2015 kwam onze kat Dopper bij ons wonen.

Na de HAVO en Meao startte ik mijn loopbaan als secretaresse, om vervolgens na twee jaar een overstap te maken naar de functie van Adviseur Particulieren in het bankwezen.

In de periode dat ik werkzaam was in het bedrijfsleven liep ik persoonlijk vast. Er waren onverwerkte zaken die mijn dagelijks functioneren flink hinderden. Een post traumatische stress stoornis werd gediagnostiseerd en ik kreeg intensieve begeleiding vanuit zowel de geestelijke gezondheidszorg als de complementaire, natuurgeneeskundige zorg.

Mijn belangstelling lag altijd al op het gebied van energie. Op de Meao gaf ik een presentatie over de betekenis van Yin en Yang energie en in diezelfde jaren volgde ik op zondagochtend heimelijk de uitzendingen van Jomanda via mijn wekkerradio. Later op mijn 20^e volgde ik een eerste Reiki-cursus en startte ik met het volgen van yogalessen. Enkele jaren later volgde een tweede Reiki-cursus.

Goed, ik liep dus vast in de tijd dat ik in het bankwezen werkte en na langdurig uitval, heropbouw en opnieuw uitval, was het tijd om zakelijk afscheid te nemen. Om te onderzoeken wat ik leuk vond om te doen, volgde ik in die tijd een massagecursus. Tijdens deze cursus raakte een van de docenten zeer geëmotioneerd door mijn aanraking. Ze gaf me mee dat ik met liefdevolle helpers werk, iets waarvan ik me toen nog niet bewust was. Tijdens en na die cursus ontdekte ik dat ik met het geven van massages mensen kon helpen. Eind 2007 startte ik een massagepraktijk, volgde daarbij zo’n beetje alle massagecursussen die er waren en de praktijk liep al gauw als een trein.

In 2011 werd onze zoon geboren. Hij was een zogenaamde huilbaby; 5 ½ maand lang huilde hij dag en nacht. Een ware uitputtingsslag en een zoektocht op het gebied van reguliere en complementaire geneeskunde. We werden uiteindelijk getipt over een paranormaal therapeute, die we kort daarop bezochten. Het was een mooi en intens consult en er leek een wonder geschied, onze zoon was gezien en gehoord in zijn pijn, het huilen stopte en er kwam een blije baby voor terug. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt! Hoe werkte deze mevrouw en welke scholing had ze gevolgd?

Zo startte ik in 2013 aan Het Johan Borgman College, een 4-jarige hbo-opleiding tot paranormaal energetisch therapeut. Ik was door de aanmeldprocedure gekomen en ontdekte daarmee dat ik kennelijk paranormaal genoeg was. Een nieuw zelfonderzoeksgebied diende zich aan. Ik haalde mijn propedeuse en kort daarop kwam er een wisseling in het bestuur van de opleiding. De energie in de opleiding veranderde dusdanig dat ik onmogelijk verder kon. Het voelde niet meer goed. Ik maakte het tweede leerjaar af en samen met een paar studiegenoten stopten we vervolgens met deze opleiding.

Later dat jaar startte ik aan een niet geaccrediteerde, modulaire post-hbo-opleiding op het gebied van energetische therapie. Het was vooral praktijkgericht onderwijs waarbij zelfonderzoek, zelfreflectie en veel oefenen met cliënten enorm belangrijk was. De docente was echt een leermeester voor me; direct, zuiver, ervaren, wijs. Zelf opgeleid door Barbara Brennan gaf ze me veel mee vanuit die benadering van werken in het energieveld.

In de praktijk ontstond er geleidelijk aan een verschuiving van masseren naar energetisch werk. Hoewel mijn vaste massageklanten al ruim 10 jaar de praktijk bezochten, besloot ik medio 2019 de massagepraktijk te beëindigen en uitsluitend als energetisch therapeut verder te gaan.

Toen kwam 2020. Ik weet nog goed, de jaarwisseling, een moment waar ik voorheen nooit zoveel mee had. We waren thuis en telden de seconden af. Precies op het moment dat het klokslag twaalf uur was, voelde ik me intens blij worden; ik maakte een vreugdedansje en riep het uit: “Eindelijk is het 2020!”. Ik begreep eigenlijk niet zo goed waar dat nou opeens vandaan kwam.

De periode die volgde kennen we allemaal; een moeilijke periode waarin veel dualiteit ontstond. Mensen kwamen tegenover elkaar te staan, er kwamen lockdowns, mensen werden uitgesloten van deelname aan de maatschappij. Hoewel ik in contact met mijn medemens steeds probeerde verschillen in visie op de actualiteiten te overbruggen, verloor ik een aantal mooie contacten. Tegelijkertijd ontstonden er andere, nieuwe mooie contacten.